گاهی آدم دلش می‌خواهد برود قدم بزند، تنها…
تنهای تنها که نه!
یک کتاب و قلم بردارد، بی هیچ چیز اضافه، بعد از ساعت‌ها قدم زدن برود روی نیمکتی، چمنی، جایی بنشیند و کتابش را بخواند، صفحات خوبش را نشان کند، خطی بکشد و واژه‌ای بنویسد گوشه‌ی کتاب.
آزاد و رها و بی‌قیدِ کیف و کوله و چمدان!
انگار فقط بخواهی جایی داشته باشی برای رفیقِ قدم زدن‌های تنهایی، برای کتابت، همین!
هر وقت دلت این قدم زدن‌های تنهایی را خواست، کتاب‌جایت را بردار، بزن به دل خیابان و جایی دنج پیدا کن برای گفتگوهای تنهایی با کتاب …
