درخت بخشنده

روزی سبز خواهم شد.

تنم می پوسد و از خاکِ من درختی تنومد سبز می شود.

تا دلِ آبیِ آسمان قد می کشد، خورشید را می بوسد و به اوجِ سبزی که رسید، همچون فواره ای فرو می افتد.

از قلبم کتاب می سازند، از چشم هایم چهارچوبِ یک پنجره، از استخوان هایم یک صندلی برای تو و از دست هایم… 

دست هایم نشانکی خواهند شد به رنگِ دلخواهِ تو، تا زیباترین سطرهای کتاب زندگیت را نشان کنی.

روزی من سبز خواهم شد. درختی خواهم شد تنومند… .

به کتاب هایمان احترام بگذاریم.